Του Ελευθερίου Σταματίου, Λυκειάρχου, Θεολόγου - Φιλολόγου

 

   Η ουσία της Δυτικής Θεολογίας, βιοθεωρίας και κοσμοθεωρίας συνοψίζεται στο εξής έργο του Ανσέλμου αρχιεπισκόπου Καντερβουρίας (1033-1109) «Cur Deus Homo» (γιατί ο Θεός έγινε άνθρωπος). Σ’αυτό του το έργο δεν χρησιμοποιεί ούτε σε ένα σημείο την Αγ. Γραφή.

   Το περιεχόμενο αυτού του βιβλίου το αποδέχθηκε ως αυτονόητο ή σύνοδος του Τριδέντου (1545-1563) και το κατέστησε κανονικό δόγμα ή Α΄ σύνοδος του Βατικανού (1870), ενώ δεν το αμφισβήτησε ή Β΄ του Βατικανού (1962-1965).

   Λέει λοιπόν ο Ανσέλμος και η Δυτική θεολογία :

______________________________

 

   Με την αμαρτία των πρωτοπλάστων προσεβλήθη η θεία δικαιοσύνη, ή οποία επιβάλλει στο Θεό να τους τιμωρήσει με θάνατο και να τους παραδώσει στο σατανά (βλ. π. Ι. Ρωμανίδη «Το προπατορικό αμάρτημα, σελ. 17).

   Αυτή ή δικαιοσύνη απαιτεί ικανοποίηση της οργής του Θεού με το να είναι ο Θεός αμείλικτος δικαστής και τιμωρός.

   Επί πλέον σ’αυτή τη «θεολογία» ο Θεός υποτάσσεται σε δύο άλλες έννοιες, την τιμή και την τάξη. Έτσι ο Θεός σχεδιάζει και δημιουργεί την τάξη του κόσμου και της κοινωνίας, τίποτε δεν αφήνει να μην το κάνει, (ουσιαστικά όπως ακριβώς το επιθυμούν εκείνοι). Οι κοινωνικές διακρίσεις είναι κατ’αυτούς θέλημα Θεού.

   Οι Φράγκοι κληρικοί και οι «ευγενείς» (στρατιωτική αλητεία κατά τον π. Ιω. Ρωμανίδη) έχουν από τον Θεό όλα τα δικαιώματα κυριαρχίας, ενώ οι δουλοπάροικοι είναι τα υπηρετικά όντα !

   Γι’αυτό, αυτή η «θεολογία» επιβάλλει στους κληρικούς και «ευγενείς» την υποχρέωση να θανατώνουν όχι μόνο τους αντιπάλους της τάξης τους αλλά και όλους όσους θεωρούσαν μη σύννομους προς αυτούς.  «Όποιος θελήσει να διαφύγει από την τάξη που του δόθηκε, καταλήγει κάτω από την τιμωρό θέληση του Θεού» (Cur Deus Homo 1,15), λέει ο Άνσελμος, και στη συνέχεια κάτω από την τιμωρό θέληση του Πάπα !

   Η ικανοποίηση της θείας δικαιοσύνης. Επειδή ο άνθρωπος, κατά τον Άνσελμο και την Φραγκική «θεολογική» παράδοση, δεν μπορεί να δώσει άπειρη ικανοποίηση, ο Θεός αποστέλλει τον Υιό Του, ο οποίος ως Θεάνθρωπος παρέχει αντιπροσωπευτικά την ικανοποίηση.

   Μάλιστα ισχυρίζονται κυνικότατα πως ο Θεός ευχαριστείται τόσο πολύ με το αίμα του Υιού Του ώστε αυτό Του είναι αναγκαίο για να μπορεί να συγχωρεί τον ένοχο μόνο μετά απ’αυτό το θάνατο (βλ. Δ. Τσελεγγίδη «Η ικανοποίηση της θείας δικαιοσύνης κατά τον Άνσελμο» Εκδ. Πουρνάρα, Θεσ-νίκη 1995 σελ.46-122).

   Η «αξιομισθία» του Χριστού. Λένε οι δυτικοί, ότι, ενώ ο Χριστός οφείλει υπακοή στη δικαιοσύνη και στην τιμή του Θεού, δεν οφείλει να πεθάνει, επειδή είναι αναμάρτητος. Γι’αυτό θεωρούν το θάνατό Του «υπέρτακτο έργο», αυτό ονομάζουν «αξιομισθία» του Χριστού! Μετά την «ικανοποίηση» ο Χριστός, λένε, αποζημιώνεται υποχρεωτικά από τον Πατέρα με μια αμοιβή. Όμως επειδή ο Χριστός είναι θεάνθρωπος, δεν του χρειάζεται η αμοιβή.

   Αλλά αν ο «κερδηθείς μισθός» δεν δινόταν σε κανέναν θα ήταν άχρηστος. Γι’αυτό ο Χριστός παρέχει την ανταμοιβή, την αξιομισθία του. Και το αποκορύφωμα όλης αυτής της αντιστροφής και διαστροφής του ευαγγελίου καταλήγει στον εξής ανείπωτο παροξυσμό του παραλόγου.

   «Υποχρεωτικά» από τον Θεό η αξιομισθία του Χριστού παραχωρείται στον πάπα και αυτός παντοδύναμος πλέον ρυθμίζει τα της σωτηρίας ή μη των ανθρώπων, πουλώντας ή δωρίζοντας την αξιομισθία του Χριστού αλλά και των Αγίων.

   Έτσι επήλθε και το τέλος του Θεού. Γι’αυτό, πρόσφατα, ο αρχιεπίσκοπος Καντερβουρίας αλλά και πάρα πολλοί προτεστάντες καθηγητές λένε κυνικότατα ότι δεν τους ενδιαφέρει αν αναστήθηκε ή όχι ο Χριστός. Γιατί, σύμφωνα με το πιστεύω όλων των δυτικών, ο Χριστός τελείωσε ουσιαστικά το έργο Του στον Γολγοθά..

   Λοιπόν όχι μόνον η «αξιομισθία» αλλά και όλη η απόλυτη εξουσία στον ουρανό, στη γη και στα καταχθόνια έχει εκχωρηθεί αποκλειστικά στους πάπες.

   Αξίζει να δούμε πώς περιγράφει όλη αυτή την κατάσταση τον 16^ο αιώνα ένας δικός τους, ο Έρασμος: «Για να φυλάξουν οι ποντίφικες το βασίλειό τους, την κληρονομιά τους… πολεμούν με φωτιά και σίδερο και χύνουν ποτάμια αίμα χριστιανικό…  Αλυσοδένουν τον Χριστό με νόμους, που αυτοί εκμεταλλεύονται, τον προδίνουν αλλάζοντας με το ζόρι τα νόημα της διδασκαλίας του και τον στραγγαλίζουν με την αδιάντροπη ζωή τους»! (Μωρίας Εγκώμιο, σελ. 133-134).

   «Ιερό καθήκον» ονομάζουν το θάνατο των αιρετικών, των επιστημόνων, των θρησκευτικών και μη αντιπάλων οι παπικοί.

   Υποχρέωση έναντι του Θεού θεωρεί ο Λούθηρος τις εκτελέσεις των χριστιανών εκείνων που ζήτησαν ισότητα και αδελφοσύνη. Μάλιστα προτρέπει τους «άρχοντες» να σφάξουν όσους πιο πολλούς μπορούν και το πρωτάκουστο είναι που τους διαβεβαιώνει ότι θα κερδίσουν τον παράδεισο πιο άνετα με τέτοιους φόνους παρά με προσευχές (Αυτά γράφει ο Λούθηρος σ’ένα λίβελο του 1525 που απευθύνει προς τους άρχοντες, βλ. M. Luthers, Weimarer Ausgade 18/3570-361).

   Άρα όχι μόνο οι παπικοί αλλά όλα τα εξουσιαστικά κέντρα της Δύσης στηρίζονται πάνω στην προηγούμενη «Θεολογία», γι’αυτό δεν αισθάνονται ούτε καν τύψεις ούτε και για τις εξοντώσεις ολοκλήρων λαών.

 

 

ΕΠΙΣΤΡΟΦΉ ΣΤΗΝ ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑ